Voor dit project koos ik voor de kiridashi om de simpele reden dat dit model de enige mogelijkheid was om te maken uit een stuk overschot van staal. Eerst tekende ik het uit op papier om te kijken hoe het er ongeveer uit zag.

Ik tekende het model over op een stuk overschot 1095 staal en sleep het ruw uit met een haakse slijper.

Verder gebruikte ik mijn bandschuurmachine om de randen mooi recht te maken en de vorm van het mes fijner uit te werken. De halve ronde, vlak voor de snijkant, was vrij moeilijk weg te schuren dus gebruikte ik vijlen en een rotatie-multitool met schuurpapier.

Ik was nog vrij nieuw in het schuren van snijkanten en moe(s)t nog veel leren. Eerst was ik goed bezig en had ik een mooie rechte snijlijn maar deze had ik wat later al verknoeid. Ik besloot dan maar om de snijrand af te ronden zodat ik toch nog een mooie overgang kreeg van het lemmet naar het handvat.

Voor het hardingsproces schuurde ik het mes af tot korrel 500 zodat het oppervlakte mooi glad was.

Eerst wist ik niet goed wat ik juist met het handvat zou doen maar het leek me uiteindelijk het best om er paracord rond te wikkelen. Dat was niet zo moeilijk, gaf een mooi effect, was zeer stevig en zou lang mee gaan. Dus ik boorde een gat aan het einde van het handvat om er later het koord aan vast te knopen. Met een grotere boor ging ik ca. 2 mm diep in het geboorde gat om een zachtere overgang te krijgen van het gat naar de oppervlakte van het mes. Zo kon het koord zich niet meer snijden aan de ruwe overgang.

Voordien maakte ik mijn messen zonder er ergens een ken- of merkteken van mij op te zetten. Ik heb dan even het idee gehad om een merkteken in het mes te etsen. Etsen is een oppervlaktebehandeling waarbij een oppervlak (zoals een metaal) met een – meestal vloeibaar – middel behandeld wordt. Hierbij treedt een chemische reactie op waarbij het oppervlak gedeeltelijk oplost. De middelen daarvoor waren (en zijn nog steeds) niet echt binnen handbereik voor mij dus was ik op zoek naar een andere oplossing tot ik plots ergens in een winkel stamp letters tegen kwam. Dat ik daar niet eerder aan had gedacht…

Als je goed kijkt, zie je, rechts naast mijn naam, kleine inhammen in de rand. Die vijlde ik erin zodat als het koord rond het mes werd gewikkeld, het een kleine grip had en het niet weg kon schuiven.

Hier was het mes klaar om gehard te worden.

Na het geslaagde harden en temperen van het mes schuurde ik het af met de machine tot korrel 600. Paracord is een rond koord waardoor het resultaat niet echt mooi was op het mes. Gelukkig zit er een vulling in het koord die je er heel gemakkelijk kan uit halen. Wie gekend is met paracord begrijpt zeker wat ik bedoel. Met de verwijderde vulling kon ik het koord plat duwen (en dunner maken) en dat gaf een enorm cool resultaat. Het mes was bij deze stap ook geslepen en is nu vlijmscherp. Alleen nog een hoes maken nu.

Kydex is een soort kunststof dat bij verwarming soepel wordt en tijdens de afkoeling terug verhardt. Dit was trouwens de eerste hoes dat ik ooit maakte. Ik sneed twee stukjes uit een plaat van kydex, verwarmde ze met een warmtepistool tot ze soepel genoeg waren, stak het mes ertussen en liet het afkoelen in mijn “kydexpress”. Het nut van een kydexpress is om een gelijke druk te zetten op de kydex zodat de stof zich soepel kan vormen rond het mes en zo kan afkoelen. Constructie: hout – isolatie mousse – kydex – mes – kydex – isolatie mousse – hout. Als je meer uitleg wilt over hoe een kydexpress juist werkt, kijk dan zeker dit filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=LWunm1GV9qU&t=280s

Om de hoes samen als één geheel te houden, boorde ik enkele gaten zodat ik gebruik kon maken van zeilringen. Als extra stevigheid gebruikte ik lijm zodat de hoes zeker samen blijft.

Zo, nu is het mes klaar. Het moeilijkste onderdeel bij het maken van een mes is voor mij het hardingsproces. Als oven om mijn staal te verwarmen gebruik ik houtskool en voeg ik lucht toe met een compressor via een holle, stalen buis. Niet ideaal dus maar ik krijg er mijn staal mee opgewarmd. De meest voorkomende problemen die ik ondervind tijdens het harden is dat ik de juiste temperaturen niet goed weet (/kan inschatten). Daardoor dompel ik het staal op of een te hoge temperatuur waardoor het staal te veel stress bevat waardoor het snel kan barsten of een te lage temperatuur waardoor het staal niet juist is gehard. In de toekomst ben ik van plan om raad en hulp te vragen bij een smid in de buurt. Zo kan ik de kwaliteit van mijn messen optimaliseren. Ook op het maken van de snijranden moet ik blijven oefenen. Het is heel moeilijk om een mooi rechte snijrand weg te schuren omdat als je het mes een klein beetje te hard kantelt je al niet recht meer zit. Ik ga hier zeker op blijven oefenen zodat mijn messen alsmaar beter worden!